kosmos i prawo

Rezultatem tych wstępnych rozmów było utworzenie Traktatu o Przestrzeni Kosmicznej (TPK), fundamentu praw odnoszących się do przestrzeni kosmicznej, który wszedł w życie w 1967; w chwili obecnej liczącego 110 państw prawnie zobowiązanym z jego protokołami, wliczając Stany Zjednoczone, Rosję, Chiny, Indie i większość państw przynależących to NATO.

ZO również formuje uchwały (formalne wyrażenie opinii), które w przeciwieństwie do traktatów, nigdy nie mają mocy praawnej, a w przypadku przestrzeni kosmicznej, oferują wskazówki o odpowiednim zachowaniu i działalności w kosmosie. Podpisanie lub oddanie głosu na rzecz jakiegokolwiek dokumentu ONZ okazuje poparcie państwa dla jego reguł i demonstruje chęć do ustanowienia wielostronnej współpracy nad konkretnym zagadnieniem. ZO zbiera się co roku między innymi w celu obrad nad dalszymi uchwałami i traktaktami dotyczących przestrzeni kosmicznej.

TPK zakazuje rozmieszczania broni masowego rażenia w kosmosie, zabrania działalności wojskowych na ciałach niebieskich i wykłada reguły o mocy prawnej, które nadają kierunek pokojowego wykożystania i eksploracji przestrzeni kosmicznej, n.p. wszystkie działalności muszą być przeprowadzane zgodnie z prawem międzynarodowym.

Jakkolwiek, NIE powsztrzymuje on żadnego państwa od kierowania działań wojennych z Ziemi z celem w kosmosie, formowania sił kosmicznych lub umieszczania na orbicie broni innego rodzaju.

Z perspektywy czasu szczególną opozycję dla traktatu PAROS wyrażały Stany Zjednoczone. Stany Znednoczore wraz z Izraelem zagłosowały przeciwko uchwale PAROS * w 2019, kiedy WSZYSTKIE inne państwa zagłosowały za. Natomiast traktat PPWT, nie zyskał dużego zainteresowania od czasu złożenia jego pierwszej propozycji w 2008.

Kolejną kluczową uchwałą rozpatrywaną na ZO jest "Transparency and confidence-building measures in outer space activities" (Działalności na rzecz budowania przejrzystości i zaufania w aktywnościach w kosmosie). Podleganie tej uchwale pomogłoby zapobiec konfrontacji wojskowych poprzez wzmocnienie międzynarodowego zaufania. Co ważniejsze, zaakceptowanie jej mogłoby ostatecznie doprowadzić do zastosowania prawomocnych środków kontroli zbrojeń i rozbrojenia. W 2019 Stany Znednoczone i Izrael zagłosowały przeciwko, a Australia, Gruzja, Palau, Ukraina i Wielka Brytania wstrzymały się od głosu.

Już od dawna mówi się że sformułowania TPK nie są adekfantnie dostosowane do zmieniających się czasów i współczesnych zagadnień. W 2013 Grupa Rządowych Ekspertów ONZ (UN Group of Governmental Experts) oznajmiła że "współpraca wszystkich państw na rzecz utrzymania [kosmosu] w satnie wolnym od destabilijuzącego konfliktu jest niezmiernie ważna" **, i chociaż większość państw członkowskich ONZ zobowiązała się dążyć do wyeliminowania broni kosmicznej przez Konferencję Rozbrojeniową (Conference on Disarmament), z upływem dziesiątek lat nie widać w tym kierunku znaczących postępów.

Są jeszcze dwie kwestie godne przytoczenia. Chociaż międzynarodowe prawo zabrania groźby użycia lub użycia siły w przestrzeni kosmicznej, brak tam jednak definicji prawnej określającej co zalicza się do 'groźby użycia' lub 'użycia' siły, a jest to niejasność ciągnąca za sobą wysoki potencjał dla mylnych interpretacji. Podobnie, do dnia dzisiejszego bardzo mały wysiłek został włożony w ustalenie znaczenia 'broni kosmicznej' na podłożu prawnym. Są to problemy które stwarzają fundamentalną przeszkodę w kontroli nad wyścigiem zbrojeń w kosmosie i utworzeniem instrumentów prawnych nawiązujących do technoligii przeciwkosmicznej.